Ne yalan soyleyeyim hep bir kızım olsun istiyordum..Ama hamile kaldigimi ilk ogrendigimde bebegimin saglikli bir sekilde dunyaya gelmesinden baska hicbirsey dusunumez olmustum..Beni uzun bir maraton bekliyordu bunun fazlasiyla bilincindeydim ama esimle bu bebegi o kadar cok istiyorduk ki, bu maratonu hic uzulmeden yorulmadan sıkılmadan bitirecegimizi biliyordum..
Bebegimizin bir kiz olacagini ilk ogrendigimizde aslinda ikimiz de cok sevinmistik ama yine de cok belli etmiyor gibiydik, cunku en onemlisi sagligiydi..Derken gunler haftalar gecti 39.haftadaydim ne bir sanci ne bir hareketlenme ..Sadece bir aksam karnimda yine buyuk dalgalanmalar oldu ki , doguma bu kadar yakinken ne olmustu acaba:o)
Doktorum ilk basta normal dogum tarihini 07 Ekim olarak belirtmisti, tabiki sapmalar oluyordu..6 Ekim aksami muayeneye gittigimde o buyuk dalgalanmanin ne anlama geldigini anlamistim..Sevgili kizimiz Eylul ters donmustu..Bu da normal dogum olamayacagi anlamina geliyordu..Benim icin buyuk bir sok olmustu, cunku kizimi normal dogumla dunyaya getirmeyi cok istiyordum. Üstelik bu yasanan durum, hic de sık karsilasilan birsey degilmis, normalde 35. haftadan sonra bebekler dogum pozisyonunu alir ve degistirmezlermis. Zaten donecek yerleri de oldukca kısıtlı oldugundan..Bir de doktorum “evet bebegi yarin aliyoruz” demez mi, iste bir sok ta o anda yasadim..40 haftadir bekledigim gun gelmisti.Cok heyecanlandim, biraz korktum; ameliyat olma dusuncesi beni hep daha fazla korkutuyordu, ama kizima kavusmanin tek yolu da buydu. Gece benim icin hic bitmedi, bir an once ertesi gunun gelmesini istiyordum.
Derken 07 Ekim sabahi annem, Burak (esim), kayinvalidem ve Burak’in anannesiyle hastaneye gittik..Testler, kontroller, anestezistle konuşma ve iste ameliyat ani geldi..
07 Ekim saat 12:48’de kizim Eylul Tasgan 53 cm boyunda 3,540 gr agirliginda dunyaya geldi..Odada onu heyecanla bekliyordum, hemsire onu kollarima verdiginde dili disarida gozleri bende masum bir sekilde duruyordu bir sure oylece bakistik cok ama cok tatliydi..Sonra beni emmeye basladi sanki hep yapiyormus gibi bilincliydi..
Bebegimizin bir kiz olacagini ilk ogrendigimizde aslinda ikimiz de cok sevinmistik ama yine de cok belli etmiyor gibiydik, cunku en onemlisi sagligiydi..Derken gunler haftalar gecti 39.haftadaydim ne bir sanci ne bir hareketlenme ..Sadece bir aksam karnimda yine buyuk dalgalanmalar oldu ki , doguma bu kadar yakinken ne olmustu acaba:o)
Doktorum ilk basta normal dogum tarihini 07 Ekim olarak belirtmisti, tabiki sapmalar oluyordu..6 Ekim aksami muayeneye gittigimde o buyuk dalgalanmanin ne anlama geldigini anlamistim..Sevgili kizimiz Eylul ters donmustu..Bu da normal dogum olamayacagi anlamina geliyordu..Benim icin buyuk bir sok olmustu, cunku kizimi normal dogumla dunyaya getirmeyi cok istiyordum. Üstelik bu yasanan durum, hic de sık karsilasilan birsey degilmis, normalde 35. haftadan sonra bebekler dogum pozisyonunu alir ve degistirmezlermis. Zaten donecek yerleri de oldukca kısıtlı oldugundan..Bir de doktorum “evet bebegi yarin aliyoruz” demez mi, iste bir sok ta o anda yasadim..40 haftadir bekledigim gun gelmisti.Cok heyecanlandim, biraz korktum; ameliyat olma dusuncesi beni hep daha fazla korkutuyordu, ama kizima kavusmanin tek yolu da buydu. Gece benim icin hic bitmedi, bir an once ertesi gunun gelmesini istiyordum.
Derken 07 Ekim sabahi annem, Burak (esim), kayinvalidem ve Burak’in anannesiyle hastaneye gittik..Testler, kontroller, anestezistle konuşma ve iste ameliyat ani geldi..
07 Ekim saat 12:48’de kizim Eylul Tasgan 53 cm boyunda 3,540 gr agirliginda dunyaya geldi..Odada onu heyecanla bekliyordum, hemsire onu kollarima verdiginde dili disarida gozleri bende masum bir sekilde duruyordu bir sure oylece bakistik cok ama cok tatliydi..Sonra beni emmeye basladi sanki hep yapiyormus gibi bilincliydi..
İste boyle basladi Eylul’ le hayat maceramiz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder